Şu Milas'ın içinde ben bir tek güldüm
Goncelerim açmadan soldum döküldüm
Gençliğime doymadan yar için öldüm
Hazan yaprağı gibi birden döküldüm
Gönül verdiğim kızın adı Yüksel'di
Can verirken feryadı da arşa yükseldi
Kabahat ne ondaydı ne de bendeydi
Alnımıza yazılmış bu bir eceldi
Nazmi Yükselen Milas Evlerinin Önü – Cahit Öztelli, s.74.
