Elimde sarı kahat
Ağlarım sahat sahat
İşte ben gidiyorum
Oturun rahat rahat
Bahçelerde ıtr-ı şah
Boyu uzun kendi şah
İki gönül bir olsa
Ayıramaz padişah
Kadifeden kesesi
Saraydan gelir sesi
Oturmuş mektup yazar
Ciğerimin köşesi
Keten gömlek tarakta
Bir yar gördüm ırakta
Ne kadar ırak olsa
Sevdası var yürekte
Yürüdü dağlar yürüdü
Dağları duman bürüdü
Alacaksan al beni
Nazik ömrüm çürüdü
Karşıda yanık selvi
Sıdk ile sevdim seni
Oğlan sıkma kolumu
Anneme söylerim seni
Nureddin Tevfik, “Eski İstanbul”, Türk Yurdu, İstanbul, 1328 (1912), C.2, S.16, s.496, 497.
