Işkın gibi uzadım
Yar yolunu gözledim
Eşin yok menendin yok
Sen kime benzedin
İbrik almış eline
Su dökmemiş koluna
Sabah çisesi çökmüş
Perçeminin teline
İncir çayırda biter
Yılan bağdat’ta öter
Sallanma itin oğlu
Cahilem aklım gider
İstanbul’da dervişler
Kolu kola vermişler
Uzun boylu yarime
Kısa boylu demişler
İstanbul kurun başı
Yıkılsın dağı taşı
Ben gurbete gönderdim
Hem yari hem gardaşı
İstanbul merdin merdin
Kim bilir kimin derdin
Deniz mürekkep olsa
Yazılmaz benim derdim
İstanbul murayı
Satın aldın orayı
İğitliğin seversen
Bir sıla et burayı
Kahve pişer taşmaz mı
Yol gediği aşmaz mı
Kurban olduğum Mevlam
Ayrılan kavuşmaz mı
Kahveyi pişirdim ben
Pişirdim taşırdım ben
Kahve diye yarime
Göz yaşım içirdim ben
Kalede taş olaydım
Gözünde yaş olaydım
O yar bize gelende
Sofrada aş olaydım
Kale kaleye karşı
Kalenin dibi çarşı
Öyle bir yar sevmişem
Yedi düvele karşı
Kara koyun ak koyun
Çık gedikten bak koyun
Memelerin süt dolmuş
Küleğe yanaş koyun
https://godulkoyu.wordpress.com/2013/04/27/maniler-2/
